OTAC ZOSIM GOVORI O PRAVOSLAVLjU I O RASKOLU – PODELI HRIŠĆANSTVA!

Piše: Protojerej Zosim

Sam naziv Pravoslavna Crkva, određuje da članovi koji njoj pripadaju pravilno slave, i pravilno ispovedaju veru u Hrista. Pravoslavlje je pravilno razumevanje umom, pravilno verovanje u srcu i pravilno ispovedanje jezikom svega onoga što nam je sam Bog otkrio o sebi, o svetu i o čoveku.

 Pravoslavlje je življenje istinskim vrlinskim životom zasnovanom na temelju Božijih zapovesti, jer vera bez dela je mrtva, kako nas uči Sv. Jakov Apostol, a Gospod nas podseća da će na Strasnom Sudu svaki čovek dobiti po svojim delima. Zbog toga prava vera mora da se pokaze u našim dobrim delima a dela da budu manifestacija naše prave vere.

Gospod nas Isus Hristos je osnovao svoju Crkvu kojom pakao neće moći ovladati i ona je živo svedočanstvo Njegovog prisustva u istoriji čovečanstva. Sveti Apostoli su razvejali sveto jevanđelsko seme tako da gde je ovo seme padalo organizovala se i rasla nova crkvena jedinica, nova parohija.

Svojim bogatim liturgijskim životom i svojom vernošću apostolskom predanju Pravoslavna Crkva je sačuvala punoću kontinuiteta drevne Crkve za razliku od ostalih hrišćanskih religija. Ona ima svoj živi istorijski put kojim je išla i kojim ide danas posle dvadeset vekova. Pravoslavna Crkva ima milione svetih mučenika, ispovednika koji svedoče njenu svetost kao i bezbroj divnih čuda koja Gospod lično čini ili ih čini preko svojih svetitelja i time potvrđuje da je Crkva mistično telo Njegovo. Crkvu sačinjavaju ne samo sveštena lica nego svi oni koji istinski veruju u Hrista i koji su Svetim Krstenjem postali članovi tela Njegovog, svi zajedno oni koji su živi kao i oni koji su se upokojili u veri i pobožnosti.

Kroz svoju mučnu i tešku istoriju Crkva Hristova je uvek pobeđivala sve neprijatelje i odolevala je svim istorijskim nevoljama i iskušenjima. Prva tri veka svoje istorije Crkva je bila proganjana od strane neznabožačkih vladara, koji su svirepo ubijali i kažnjaveli sve one koji bi ispovedili veru u Vaskrslog Hrista Gospoda, kao svog Spasitelja. Iz ovog perioda Crkve imamo milione Svetih Mučenika i Ispovednika, stradalnika za svetu Veru Hrišćansku svih uzrasta, svih rasa, svih društvenih staleža.

Sveti Car Konstantin Veliki po Božijem promislu donese Ukaz 313 godine (poznat kao Milanski Edikt) kojim oficijalno zabrani proganjanje Hrišćana u Rimskoj imperiji. Sa svojom majkom svetom Caricom Jelenom primi svetu veru Hristovu, i pomagaše u organizovanju Crkve Božije i mnogo revnovaše za čistotu Hrišćanske vere.

Milanskim Ediktom Crkva Hristova dobija slobodu ispovedanja i rada i ulazi u period kristalisanja svetog učenja i svetih dogmata. Period od 325 do 787 je period pojave raznih pogrešnih učenja koja su Gospoda Hrista pokusavala da predstave drugačije nego što On jeste – Sin Božiji. Predvođena Svetim Duhom, Sveta Crkava je prilikom pojave lažnih učenja sazivala Vaseljenske Sabore, gde bi se okupili Episkopi svih sestrinskih Crkava i pomolivši se Gospodu projavljivali pravu veru, a lažna učenja osuđivali i odbacivali. Tako imamo Sedam Vaseljenskih Sabora koji su kristalisali i potvrdili Svetu veru kakva je bila predata od Gospoda preko Svetih Apostola i njihovih naslednika. Tako da je do polovine jedanaestog veka postojala samo jedna Vaseljenska Crkva Hristova.

Godine 1054 došlo je do Velikog raskola u Crkvi Hristovoj. Naime postepeni proces otuđenja između istoka i zapada mogao se primetiti još u ranim vekovima hrišćanstva da bi u srednjem veku došao do svoje kulminacije. Jezičke i kulturne razlike kao i politički događaji su dosta doprineli ovom procesu. Carigrad koji je bio prestonica istocnog Rimskog i Vizantijskog carstva bio je središte istočnog hrišćanstva dok je Rim pripadao zapadnom Rimskom carstvu i bilo je u rivalstvu sa istokom. Kako su se kulturne i političke razlike gomilale, logično je bilo da su i teološke razlike dolazile do izražaja, jer se gubio neposredni dodir sa bogatom bogoslovskom tradicijom hrišćanskog istoka. Rimska crkva je pored počasne tražila i jurizdicijsku vlast nad ostalim crkvama što se nije slagalo sa istočnom Crkvom koja je smatrala da su sve sestrinske crkve ravne, jednake, a rimskog episkopa su prihvatali samo kao prvog među jednkima. Za istok najveći autoritet u rešavanju dogmatskih pitanja bio je samo Sabor svih sestrinskih crkava, a ne sud i odluke jedne crkve ili jednog episkopa. Tokom vremena rimska crkva je usvojila još nekoliko pogrešnih ucenja među kojima i nepogrešivost pape što je napravilo još veći razdor.

Protestantske zajednice koje su se kasnije izrodile iz rimske crkve, protestvujući protiv pape još su se više udaljile od učenja Sv. Otaca i odluka Vaseljenskih Sabora. Tradicionalniji pravoslavni teolozi uopšte ne priznaju crkveni i spasonosni karakter zapadnih crkava dok oni liberalniji prihvataju da Sv. Duh u nekom smislu deluje u okviru ovih zajednica, ali ipak oni ne poseduju punoću blagodati i duhovnih darova jer su postepeno izgubili svešteno predanje.

Sveta Pravoslavna crkva je porodica „autokefalnih“ nezavisnih Crkava na čelu sa Vaseljenskim Patrijarhom iz Carigrada koji poseduje titularni i počasni primat kao prvi među jednakima, sa oko 300 miliona vernih, danas gotovo svuda po svetu svedoči apostolsko i otačko predanje.

Organizacija Pravoslavne Crkve je centralizovana sa jednim Patrijarhom, Arhiepiskopom ili Mitropolitom na čelu. Ove titule su pčcasnog karaktera. Svi episkopi su sasvim jednaki po sili koja im je darovana od Duha Svetoga. Broj autokefalnih Crkava se menjao kroz istoriju. Danas postoje sledeće Patrijaršije: Vaseljenska u Carigradu, Aleksandrijska u Egiptu, Antiohijska u Damasku, Jerusalimska u Izraelu, zatim Ruska, Srpska, Rumunska Bugarska i Gruzijska, te Crkve Kipra, Grčke, Poljske, Albanije i Amerike. Postoje i „autonomne“ Crkve koje su u kanonskoj zavisnosti od matičnih Crkva. To su Crkve: Češke i Slovačke, Sinaja, Krita, Finske, Japana, Kine i Ukrajine. Pored ovih postoji veoma brojna pravoslavna dijaspora rasejana po celom svetu koja administrativno pripada Crkvi iz koje potiče. Jedinstvo svih autokefalnih, pomesnih i crkava u dijaspori se ogleda u zajedničkoj veri, zajedničkom liturgijskom opštenju i Hristu koji je glava Crkve.

Danas Pravoslavna Crkva predstavlja neprocenjivu riznicu bogatog liturgijskog nasleđa koje potiče iz najranijih perioda hrišćanstva. Monaški pokret koji vuče svoje poreklo još iz 3 veka je odbranio pravoslavlje i očuvalo celokupnu pravoslavnu duhovnost. Bozanstvena Liturgija daje osećaj sveštene lepote i veličanstva i stvara živ i snažan utisak prisustva neba na zemlji. Pravoslavna crkvena umetnost i pojanje imaju veoma značajnu ulogu u životu pravoslanih hrišćana jer omogućavaju čak i telesnim čulima da osete duhovnu veličinu Božijih tajni. Ikone u Pravoslavnoj Crkvi pored svojih umetničkih i estetskih kvaliteta imaju i svoju poučnu funkciju. One su prozori u nebo, kojima doživljavamo realnost Carstva Božijeg ovde na zemlji.

Šaljite nam vest, fotografiju ili snimak na naš dobro poznati kontakt u opisu donje slike!

Foto/Prvi sabor u Nikeji

OkO NaS – HVALA VAM ŠTO STE UZ NAS